Piet van Egmond: 'Ik probeerde de boeren goed naar hun vee te laten kijken'

'Een paard of koe kan niet praten. Je moet dus goed leren kijken. Dat is de uitdaging van het vak. Ik probeerde de boeren goed naar hun vee te laten kijken. Als het dier ziek is, kan het niet zeggen wat het mankeert. Je moet goed op alle signalen letten. Veel koeien hadden problemen met de klauwen. Een koe met een leven lang met haar klauwen doen. Van november tot mei, een half jaar lang, stonden de koeien aan een touw of een ketting op stal. Ze leefden op twee vierkant meter. Ze kregen soms ontstekingen aan de poten. Ik sneed zo’n ontsteking weg en leerde de boeren hoe ze de klauwen moesten verzorgen. Later kreeg je klauwenkappers die de boeren langs gingen.

De boeren met wie ik van doen had, behandelden hun vee over algemeen goed. Er zitten er altijd wat tussen die je eigenlijk zou moeten kunnen verbieden nog langer boer te zijn, maar dat zijn gelukkig de uitzonderingen. Over het algemeen waren ze niet zo calculerend: “Moet ik de veearts erbij halen of niet?” Als je vijftien koeien hebt staan, telt de gezondheid van elk beest. Ze merkten dat een dier wat mankeerde, maar begrepen niet wat er aan de hand was. “Deze koe geeft wat weinig melk”, zeiden ze dan. Of: “Ze is wat dun op de mest.” Meestal lag het aan de voeding. Dan vroeg ik wat ze aan voer kregen. Door het gemengde karakter van de bedrijven hier kregen de koeien van alles en nog wat te eten: niet alleen hooi, maar ook roggestro, gehakselde haver, aardappels, suikerwortels. Vaak was de voeding te eenzijdig. Dan kregen ze te weinig celstoffen binnen: meel en aardappels. Dat is niet goed voor de werking van de pens. Ik gaf ze het advies bijvoorbeeld wat stro bij te voeren.'