Dik ter Keurs: 'Na 800 jaar heb ik er een punt achter gezet'

‘Ik ben de laatste boer op deze plek. Na 800 jaar heb ik er een punt achter gezet. Kijk, hierachter stond het Eshuis, een boerderij die al in 1224 beschreven staat. Het was waarschijnlijk een kloosterboerderij. Zo’n 125 jaar terug is de boerderij Snieders gaan heten. Ik heet hier in de buurt nog altijd Dick van Sniederboer. De laatste generaties bleef er steeds een vrouw op de boerderij. Dan trouwde er een vreemde man bij in. Vier jaar geleden hebben we de oude boerderij gesloopt. Het was een beeldbepalend erve, maar het pand was op. Niemand wist hoe oud het binnenwerk was. Voor 1902 was het nog een los hoes. Toen heeft mijn grootvader er een woonkamer bijgebouwd. [...]

Rond 2000 moest je op papier aantonen dat je aanvoer en afvoer van mineralen in balans was. Ik had op een zeker moment 49 stuks vee, van klein kalfje tot volwassen koe. Ik moest steeds meer geld toeleggen op de afvoer van mest. Dat kostte 25 gulden per kuub. De opbrengsten van de varkens liepen steeds verder terug. Ik zei altijd: “De coöperatie verdient, de handelaar verdient, de slachterij verdient, maar ik kan er nog geen nieuwe klompen van kopen.” Je werkte voor een ander.

Door al het gedoe kreeg ik hartritmestoornissen. Toen hebben we gezegd: “Tot hier en niet verder.” Ik heb de voorlichter laten komen om over afbouwen te praten. Het advies was om een anderhalve hectare grond en mijn melk- en varkensrechten te verkopen. Stop dat in een lijfrentepolis, waarvan je de laatste vijf jaar tot aan je pensioen van leeft. Dan betaalde je 23 in plaats van 53 procent belasting. Dat ik heb toen gedaan. Zo kon ik met vervroegd pensioen.

Gemakkelijk was dat niet. In september 2000 zijn de laatste varkens weggegaan. Het contractseizoen liep af. De laatste koeien zijn in april 2001 weggegaan. Dat heeft veel meer pijn gedaan dan de buitenwereld weet. Na al die honderden jaren, was ik degene die hier besloot te stoppen met boeren. De rest heeft er altijd van geleefd. Ik had het graag anders gezien, maar dat lukte niet. Mijn schoonzoon is geen boer. Financieel gezien zaten we zo dat we er zelf over konden beslissen. De Rabobank hoefde niet mee te praten. Ik kon zelf beslissen wat ik deed. Achteraf gezien, zeg ik: “Het is goed zo.” Ik heb nog een hectare of vier onder handen: een paar hectare maïsland en een paar hectare grasland waarop ik nog wat jongvee houd.'